powrót drugi

Planujesz spędzić kolejną bezsenną noc na balkonie. Siadasz na tych zimnych ,znienawidzonych przez ciebie płytkach i pozwalasz na to, aby z twoich oczu popłynęły łzy. Dziwisz się ,gdy nagle cię obejmuje. Bo przecież nie robił tego tak dawno.

-Nie powinnaś tutaj być. Jest zimno, chyba nie chcesz się przeziębić. – w jego głosie wyczuwasz odrobinę troski

-Lubię tutaj być . – zagryzasz wargę

-Nie możesz teraz zachorować. Dostawa twojej ulubionej herbaty na przeziębienie będzie dopiero za dwa dni.- spoglądasz na niego i uśmiechasz się delikatnie

 -Dlaczego o tym nie rozmawiamy ? – pytasz i już wiesz, że zaraz wybuchnie kolejna kłótnia

Wiesz, że powiecie kilka zbytecznych słów. Zranicie się jeszcze bardziej. Będziecie milczeć. Oddalicie się. Stop. Przecież  nie można się już mocniej oddalić, prawda?

-Nie mamy o czym rozmawiać. – mówi i już po chwili zostawia cię na balkonie zupełnie samą

A ty masz tego dość. Opuszczasz balkon i idziesz za nim. Łapiesz go za łokieć , a on odwraca się ku tobie.

-Jak to nie mamy o czym ? Czy ono w ogóle coś dla ciebie znaczyło? – podnosisz głos i dławisz się łzami

-Nie możemy tego rozpamiętywać. To przeszłość . – mówi przyciągając cię do siebie

-Jak mam o tym zapomnieć? Zachowujesz się jakby to było całkiem normalne, bo przecież według ciebie tracenie dziecka jest czymś zupełnie normalnym. – wykrzykujesz i wyrywasz się z jego uścisku

-Jagoda przestań. – wzdycha

I przestajesz. Zamykasz się w sypialni. Kolejną noc spędzasz samotnie. Twoja poduszka po raz kolejny jest mokra od łez. Twoje serce po raz kolejny krwawi. Ale to przecież zupełnie normalne, prawda?

 

♥

Bo ja doskonale wiem ,że to jest beznadziejne. Dziękuję ,że kilka z Was postanowiło zostać częścią tej historii.

został nam miesiąc